Santa Felicita (Kościół św. Felicity) to kościół we Florencji we Włoszech, prawdopodobnie najstarszy w mieście po San Lorenzo. W II wieku syryjscy kupcy greccy osiedlili się na południe od Arno i uważa się, że przynieśli chrześcijaństwo do tego regionu. Pierwszy kościół w tym miejscu został prawdopodobnie zbudowany pod koniec IV wieku lub na początku V wieku i był poświęcony Świętej Felicity z Rzymu. Nowy kościół został zbudowany w XI wieku, a obecny kościół w dużej mierze pochodzi z lat 1736–1739, zaprojektowany przez Ferdinando Ruggieri, który przekształcił go w jednonawowy gmach. Klasztor został stłumiony pod okupacją napoleońską w latach 1808-1810. Korytarz Vasari przechodzi przez fasadę tego kościoła, a wewnątrz znajduje się duże okno, przykryte grubą bramą, gdzie wielcy książęta rodziny Medici słuchali mszy, nie będąc widziani przez ludzi przebywających na poziomie gruntu. Z domu romańskiego przetrwał tylko XIV-wieczny dom kapituły z fragmentarycznymi freskami (1387) Niccolò di Pietro Gerini (Ukrzyżowanie i na suficie, okrągłe z Odkupicielem i Siedem cnót). Brunelleska zakrystia pochodzi z 1473 r. I była pod patronatem rodziny Canigiani. Znajduje się tu XIV-wieczna Madonna z Dzieciątkiem i Świętymi autorstwa Taddeo Gaddi, XV-wieczna Adoracja Trzech Króli przez Francesco d'Antonio i St. Felicity z Jej Siedmioma Synami Neri di Bicci. Kaplica Barbadori (lub Capponi) pochodzi z XV wieku (1419-1423); został zaprojektowany przez Filippo Brunelleschiego, a kiedy patronat przeszedł do Lodovico di Gino Capponi, dekoracja została powierzona Pontormo, który pracował nad nią od 1525 r. do 1528 r. Obraz sklepienia zniknął, ale w kaplicy nadal można zobaczyć Czterech Ewangelistów w pendentives i dwóch największych arcydziełach Pontormo: Dziewica i Anioł Gabriel na bocznej ścianie i ołtarz złożenia nad końcowym ołtarzem. Ta ostatnia, zamknięta w pięknej pozłacanej sławie, z jej surrealistycznymi wymiarami wydłużonych i splątanych ciał oraz szeroką gamą opalizujących kolorów, stanowi jedno z najważniejszych dzieł wczesnego manieryzmu. Witraż przedstawiający Podróż do grobu jest kopią tego wykonanego przez Guglielmo da Marcillat w 1526 r. Pragnienie stworzenia do tego uzupełniającej przestrzeni doprowadziło do dekoracji przeciwnej kaplicy Canigiani autorstwa Bernardino Poccetti (Cud Matki Bożej Śniegu, 1589-1590). W 1565 roku, jak zapisał sam Vasari, Wielki Książę Cosimo I de 'Medici postanowił zbudować długi korytarz, który połączył stary Pałac Priorów na Piazza della Signoria z nową rezydencją Medyceuszy, wcześniej własnością rodziny Pitti; ponieważ przeszedłoby to przez kościół Santa Felicita, kościół zaczął odgrywać bardzo ważną rolę w życiu dworu Medici. Cigoli był odpowiedzialny za projekt prezbiterium, którego patronami była rodzina Guicciardini (i gdzie słynny historyk Francesco został pochowany w 1540 r.). Prace trwały, dopóki sklepienie nie zostało udekorowane przez Cinganellego (ok. 1620); na ołtarzu znajduje się Adoracja Pasterzy przypisywana Francesco Brinie (1587). W kościele znajdują się również męczeństwo Machabeuszy (1863) Antonio Ciseri w trzeciej kaplicy po prawej, spotkanie św. Anny i św. Joachima, przypisywane Michele Tosini, na końcu prawego transeptu, Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny ze Świętymi (1677), przypisywane Baldassare Franceschini, na końcu lewego transeptu.